Vanuit mijn hart; oproep aan de mensheid

Gisteren plaatste ik het DVM-tv interview met Sacha Stone over het ‘International Trubunal  of Natural Justice’, die deze dagen in Londen hoorzittingen heeft over mensenhandel en seksueel kindermisbruik. Naar aanleiding daarvan heb ik dit stuk geschreven, rechtstreeks vanuit mijn hart; voor de meeste lezers van dit blog zal dit heel herkenbaar zijn.

De dingen waar ik mij mee bezig hou, die voor mij echt heel belangrijk zijn, worden meestal aangehoord met een flinke dosis scepsis, of afgekapt omdat de andere partij er niets mee heeft of er niets over wil horen. Het wordt afgedaan met ‘ik heb al genoeg aan mijn hoofd’. Sommigen bezien mij alsof ik ze niet allemaal op een rijtje heb.

Kort geleden werd tegen mij gezegd: “dat die ‘onbewuste’ mensen tenminste al die jaren van het leven konden genieten zonder zich druk te maken over al die zaken waar ze toch niets aan kunnen veranderen”.

Mijn reactie hierop is: Steek je kop maar in het zand. Men maakt zich o zo druk over de familie, de kinderen, de kleinkinderen, ze doen er alles voor. Maar de rest van de mensheid zoekt het maar uit, en vooral al die arme kinderen die de meest vreselijke dingen moeten doormaken omdat de mensheid in het algemeen niet bereid is om verder te kijken dan de neus lang is. Want “we kunnen er toch niets aan veranderen….”.

Wat een b.s. Zoiets als “wir haben es nicht gewusst”. En dan ook nog het woord ‘genieten’. Wat een genot om te zien hoe de wereld naar de verdommenis gaat omdat de mensheid in het algemeen zijn kop in het zand steekt en zich wentelt in zijn materiële welvaart, maar zich ondertussen schikt in zijn gijzelingssituatie en zich als makke schapen naar de slachtbank laat leiden.

O, wat genieten wij!

Het zou goed zijn als de mensen eens nadachten over de vraag of het leven waar wij nu in zitten zo bedoeld is te zijn?

Zijn wij gecreëerd om ons te wentelen in sores, (geestelijke) armoede, overlevingsstrijd?

Of zou het soms zo kunnen zijn dat wij in wezen prachtige schepsels zijn die zouden moeten leven in vrede, vreugde, harmonie, geestelijke diepgang en spiritualiteit, en overvloed?

Zolang te weinig mensen willen nadenken over deze vraag zullen wij in deze shit blijven zitten. Maar als wij met onze gezamenlijke krachten de negatieve energieën weerstand zouden bieden, dan hebben wij het overwicht en kunnen wij die mooie wereld creëren.

Helaas is het nu bij de meeste mensen zo dat zij alleen enige inspanning willen doen als het henzelf en hun directe naasten betreft, en de rest van de mensheid moet het zelf maar uitzoeken. ‘Na mij de zondvloed’, en dit zou weleens letterlijk het geval kunnen worden als wij er niet gezamenlijk de schouders onder zetten.

Het gaat om zowel micro als macro niveau, ook in de relationele sfeer. Wat heeft het voor zin om in de afwijzing en veroordeling te gaan zitten, help je jezelf daar verder mee? Zouden wij allemaal niet een veel prettiger leven (kunnen) hebben als wij bereid zijn om anderen met compassie te behandelen, te kunnen vergeven, en begrip proberen te hebben voor de omstandigheden waardoor ze handelen zoals ze doen?

Natuurlijk, ik heb ook veel dingen verkeerd gedaan, zaken laten gebeuren waar ik helemaal niet trots op ben. Maar ik ben wel bereid om er iets mee te doen, om naar mijzelf te kijken, ook mijn donkerste kanten, en op zijn minst te proberen er iets aan te veranderen. Wij zijn allemaal mensen met dezelfde negatieve emotionele belasting / invloed en de enige manier om de zaken voor het goede proberen te verbeteren is om alles onder ogen te zien, je bewust te zijn van wat er gebeurt, en vanuit je vrije wil keuzes te maken.

Van hart tot hart, Veronica